Ό,τι έμαθα για τους Μικρασιάτες πρόσφυγες από τη γιαγιά μου τη Μαρία

Αυτή είναι μία συνέντευξη που πήρα από την γιαγιά μου τη Μαρία. Μου διηγήθηκε τα γεγονότα της Μικρασιατικής τραγωδίας του 1922 όπως τα θυμόταν από τις διηγήσεις της γυναίκας του αδερφού της που είχε Μικρασιάτικη καταγωγή, αφού η δική της γιαγιά ήρθε προσφυγοπούλα Μικρασιάτισσα στην Ελλάδα.

Ακούστε τι μου είπε ...

Τέρση Μαριτίνα (Γ4)

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Απρίλιος 2020 στον Πειραιά ... λόγω κορονοϊού!

Μέρες πανδημίας και καραντίνας

οι μαθητές της Γ΄Γυμνασίου καταγράφουν τις σκέψεις τους ...

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Απρίλιος 2020 στον Πειραιά ... λόγω κορονοϊού!

Κορονοϊός: μία μόνο λέξη, εκατοντάδες εικόνες και σκέψεις… Θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει αυτόν τον ιό ως ένα χείμαρρο που παρασύρει χιλιάδες κόσμο, προκαλεί φόβο, καταστρέφει ολόκληρο τον κόσμο σε μόλις λίγους μήνες. Έχουμε πλέον ξεχάσει πως ήμασταν πριν από τον θανατηφόρο αυτό ιό. Πόσο χρόνο περνούσαμε με τους αγαπημένους μας; Τι λέγαμε; Πραγματικά αναρωτιέμαι… Εντολή του κράτους να κλείσουν τα καταστήματα, τα σχολεία, οι καφετέριες και να κλειστούμε όλοι στα σπίτια μας. Ποιος περίμενε ποτέ κάτι τέτοιο; Θυμίζει ταινία μα όχι, αυτή τη φορά είναι πραγματικότητα.

Δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο στα σπίτια μας και δεν μπορούν να παραμείνουν οι δουλειές και τα μαγαζιά κλειστά και έτσι τελειώνει και αυτό. Βγαίνουμε από την καραντίνα, από την πολιορκία αυτή και ξεχυνόμαστε στους δρόμους σα να μην υπάρχει αύριο… Λες και δεν υπήρξε ποτέ αυτός ο ιός, λες και δεν ακούγονταν τα εκατοντάδες κρούσματα καθημερινά και οι δεκάδες θάνατοι…Είναι ασταμάτητος όμως, δεν τον πτοεί τίποτα και κανένας. Επιστήμονες ψάχνουν εμβόλιο και γιατροί προσπαθούν να μείνουν δυνατοί για όλους τους ανθρώπους που δεν κατάφεραν να παραμείνουν στην επιφάνεια και παρασύρθηκαν από το χείμαρρο αυτό… Μαθαίνουμε, λοίπον, να ζούμε με αυτόν πια ανάμεσα μας δίχως να ξέρουμε τι θα γίνει αργότερα, πού θα καταλήξει όλο αυτό, πόσοι άνθρωποι ακόμη θα χαθούν. Κορονοϊος: μία τεράστια αλλάγη ζωής που για όσο θα κατοικεί στον πλανήτη, θα νιώθουμε ελεύθεροι πολιορκημένοι.

Τέρση Μαριτίνα Γ4

                                                                                                                                                                                                Απρίλιος 2020

“Ελεύθεροι ή Πολιορκημένοι;” 

Καλημέρα  άνοιξη, καλημέρα υπέροχες ηλιόλουστες μέρες! Κανονικά θα ήμουν βόλτα με τις φίλες μου, θα γινόταν χαμός από τον κόσμο και όλοι θα έκαναν πλάνα για το καλοκαίρι. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι φέτος. Από τα μέσα Μαρτίου είμαστε ‘’φυλακισμένοι’’ στα σπίτια μας. Μια απόφαση του κράτους και ολόκληρου του πλανήτη, ο κόσμος να κλειστεί στα σπίτια του και να βγαίνει μόνο για τα απαραίτητα. Όχι, δεν είναι πόλεμος με βόμβες είναι πόλεμος με ιό. Το όνομα του ‘’COVID 19’’, όνομα που κανείς δεν θα το ξεχάσει.

Σε λίγο μπαίνει ο Μάιος και εμείς ακόμα σπίτι, χωρίς να ξέρουμε τι θα γίνει, τι μας ξημερώνει, πώς θα είναι το αύριο. Ένας χημικός πόλεμος και θύματά του πάλι όλοι εμείς. Δεν ξέρουν πότε θα ανοίξουν οι δουλειές, αν θα υπάρχουν κάποιες δουλειές, αν θα πληρώνονται. Η ζωή μας αλλάζει ριζικά!! Δεν θα φιλιόμαστε, δεν θα αγκαλιαζόμαστε δεν, δεν, δεν… Τα σχολεία θα λειτουργούν εντελώς διαφορετικά, μισοί μισοί θα πηγαίνουμε. Θα χρειάζεσαι πιστοποιητικό υγείας, για να ταξιδεύεις σε άλλη χώρα. Δεν θα βγαίνεις έξω όπως έβγαινες, θα φοράς μάσκα. Μάσκα, το καινούργιο αξεσουάρ της εποχής! Για μεγάλο διάστημα θα είμαστε ‘’Ελεύθεροι Πολιορκημένοι’’. Δηλαδή θα νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι, αλλά στην ουσία θα είμαστε πολιορκημένοι από έναν ιό. Θα μας αλλάζει τις ζωές μας χωρίς εμείς να μπορούμε να αντιδράσουμε, γιατί θα μας έχει κυριεύσει ο φόβος.

2020 η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί ραγδαία και συνεχίζει να αναπτύσσεται, εμείς όμως είμαστε ακόμα πολύ μικροί μπροστά σε αυτό το τέρας ‘’COVID 19’’. Ας ευχηθούμε σύντομα σε μια επανάσταση, ιατρική αυτή τη φορά, που θα σπάσει τα δεσμά της πολιορκίας.

Ελένη Σκουλαρίκη Γ4

Τριακοστή έβδομη ημέρα καραντίνας. Επιτέλους, λοιπόν, έφτασε το Πάσχα του 2020. Ένα Πάσχα, που ποτέ δεν θα ξεχαστεί.. και ιδιαίτερα από τα παιδιά. Οι περιορισμοί είναι ακόμη πολύ αυστηροί. Ούτε αρνί στη σούβλα δεν μπορούμε να ψήσουμε, ούτε να βγούμε έξω. Δεν μπορούμε να βγούμε από τα σπίτια μας λόγω της πανδημίας του Κορωνοϊού. Πράγματι, είμαστε κατά κάποιον τρόπο ελεύθεροι πολιορκημένοι...στον Πειραιά. Μόνο που τώρα αυτή η πολιορκία δεν είναι μόνο στον Πειραιά, ούτε στο Μεσολόγγι, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο. Η πανδημία θερίζει καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη και τα κρούσματα ανεβαίνουν ραγδαία. Στην Ελλάδα τα έχουμε καταφέρει κάπως, ή μάλλον έτσι νομίζουμε. Μακάρι να ισχύει αυτό που νομίζουμε, διότι καθημερινά ακούγονται στην τηλεόραση φρικτά πράγματα. Κάθε απόγευμα στις έξι βγαίνει ο κ.Τσιόδρας μαζί με τον κ.Χαρδαλιά και μας ενημερώνουν για τα νέα κρούσματα και τους θανάτους της χώρας μας. Σε λίγες μέρες αναμένουμε τη σταδιακή άρση των μέτρων στη χώρα μας. Όλα είναι οργανωμένα. Ελπίζω να μπορέσω να δω τους φίλους μου έστω για λίγη ώρα και από απόσταση προσέχοντας βέβαια, γιατί έχω και ευπαθείς ομάδες στο σπίτι μου. Όλα πλέον θα είναι διαφορετικά. Μια νέα καθημερινότητα μας περιμένει από εδώ και στο εξής…

Μακρής Παντελής Γ3

Αγαπητό ημερολόγιο   

Στις μέρες μας ολόκληρη η ανθρωπότητα ζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση , αυτή του covid-19, μιας πανδημίας η οποία εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο. Καθημερινά το μόνο που ακούω από τα ΜΜΕ είναι οι εξελίξεις σχετικά με αυτόν. Εμβόλια δεν υπάρχουν ακόμα ούτε και θεραπεία για τον ιο. Ο κόσμος είναι ταραγμένος και ο καθένας φοβάται για την ζωή την δική του και της οικογένεια του. Θα μπορούσα να πω πως, όπως και οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Μεσολογγίου, έτσι και σήμερα πολιορκούμαστε από έναν αόρατο εχθρό. Ο ζυγός της πανδημίας μού έχει στερήσει την δυνατότητα να δρω κατά βούληση και να θέτω στόχους για το μέλλον. Με άλλα λόγια  έχει διαφοροποιήσει τις συνήθειες της καθημερινότητας μου. Πλέον δεν βγαίνω συχνά από το σπίτι, δεν πηγαίνω σχολείο, φροντιστήριο και στις αθλητικές μου δραστηριότητες. Αντίθετα, κάθομαι κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Από την μια πλευρά χαίρομαι, διότι ξεφεύγω από τα άγχη της πραγματικότητας, βρίσκω ελεύθερο χρόνο  και ξεκουράζομαι περισσότερο. Από την άλλη όμως είμαι σκεπτικός και με βασανίζουν πολλά ερωτήματα. Θα μπορέσω άραγε να γυρίσω στην παλιά καθημερινότητα;

                Η κατάσταση πλέον είναι διαφορετική και ο κόσμος έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με νέα δεδομένα συνοδευόμενα από ποικίλα αναπάντητα ερωτήματα. Η προσαρμογή στις τωρινές συνθήκες είναι δύσκολη, σκληρή και απαιτητική. Παντού γύρω μου συναντώ ανθρώπους με μάσκες, πρόσωπα που κρύβουν το φόβο και την αγωνία τους πίσω από αυτές. Κλειστά μαγαζιά, άδειοι δρόμοι, πλατείες και πάρκα χωρίς παιδικές φωνές. Η ανησυχία του κόσμου αποτυπώνεται στο είδος των προϊόντων που περιέχονται στα καλάθια των Super market. Βασική ανάγκη πλέον αποτελεί η κάλυψη σε είδη υγιεινής, μάσκες, γάντια, αντισηπτικά. Την περίοδο αυτή, θέμα των ειδήσεων αποτελεί μονάχα η ενημέρωση για τα πολυάριθμα κρούσματα και τους νέους θανάτους. Η «πολιορκία» αυτή επηρεάζει  τόσο την κοινωνία όσο και τα μέλη της και ιδίως τα νεαρά παιδιά, όπως εγώ, που αναγκάζονται να μένουν σπίτι και να αποκόπτονται από κάθε είδους ενασχόληση. Έτσι και εγώ δεν έρχομαι σε επαφή με φίλους ή ακόμα και με τους συγγενείς μου, ακολουθώ όμως ευλαβικά τα μέτρα και τις απόψεις των ειδικών, ευχόμενος ότι η «πολιορκία» αυτή να τελειώσει σύντομα και με αίσιο τέλος. Οι πιθανότητες για σύντομη λήξη αυτής της καραντίνας είναι πολλαπλές, γεγονός που με καθιστά ιδιαίτερα χαρούμενο και αισιόδοξο.

    Λυρής Παναγιώτης Γ3

Έχουμε φτάσει στην 60η ημέρα της καραντίνας!

Έχω ανάμεικτα συναισθήματα: από τη μια είμαι πολύ χαρούμενη και εντυπωσιασμένη που πήραμε πολύ γρήγορα και δραστικά μέτρα σαν χώρα, από την άλλη σκέφτομαι πως ο κόσμος χρειάστηκε πρόστιμο, για να μείνει στο σπίτι του. “Μένουμε σπιτι”, μια πρόταση που στην αρχή γελάγαμε με αυτήν και την κοροϊδεύαμε, ύστερα λέγαμε ότι πρόκειται για ψέμα της κυβέρνησης, έπειτα όλοι φοβηθήκαμε ακούγοντας τον αριθμό των νεκρών στη χώρα μας και όχι μόνο.

Βγήκε το δικαίωμα με ένα μήνυμα λίγο αργότερα να βγάζεις έξω τον σκύλο σου, τα social media γέμισαν με φωτογραφίες από τις βόλτες κάποιων που ανέγραψαν κάπου σε μια άκρη «ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΝΟΥΜΕΡΟ 6». Ποιον να πρωτοσχολιάσεις και ποιος θα σε ακούσει; Ήθελα τόσο πολύ να δει αυτές τις φωτογραφίες η κυβέρνηση υπερασπίζοντας εμάς τους πολίτες που δεν μπορούμε να βγούμε έξω. Βρέθηκε όλη η Ελλάδα ξαφνικά με τόσους αθλούμενους που καθημερινά έβγαιναν για σωματική άσκηση και τόσους αθλητές για μαραθώνιο και πρωταθλητισμό που δεν είχαμε ποτέ άλλοτε. Ξαφνικά γέμισαν όλα τα πάρκα από ηλικιωμένους αλλά και από τόσους άλλους... Εμείς που είμαστε μέσα και ακούμε τους αρμόδιους για την γενική υγεία και δεν βγαίνουμε ούτε για τα απαραίτητα ή όσοι βγαίνουν για να πάνε στην δουλειά τους και τους σταματάνε για έλεγχο στον δρόμο νιώθουμε αδικημένοι, όταν πολλοί άλλοι γεμίζουν κάθε πλατεία και κάθε παραθαλάσσια περιοχή.

Κι εμείς κρυφά μπορούμε να πάμε στο σπίτι φίλων μας ή ακόμα και στην οικογένειά μας, αλλά επειδή τους αγαπάμε, παρόλο που μας λείπουν, δε θέλουμε να τους βάλουμε σε κίνδυνο. Θέλουμε να τους δούμε μετά από όλα αυτά χωρίς μάσκες και όχι πίσω από το τζάμι κάποιου νοσοκομείου. Στην αρχή μού ήταν απίστευτα δύσκολο να συμβιβαστώ με την ιδέα της απομόνωσης, αλλά ύστερα σκέφτηκα πως έχω έναν παππού που με περιμένει έξω με ανοιχτές αγκάλες και μόνο και μόνο γι’ αυτόν τον τέλειο άνθρωπό μου κάνω όση υπομονή μπορεί να κάνει ένα κορίτσι 15 χρονών.

Λέσση Αιμιλία Γ3

Εδώ και πάρα πολύ καιρό βρισκόμαστε σε καραντίνα λόγω του Κορωναϊού. Αυτή η επιδημία ξεκίνησε στην Κίνα και άρχισε να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, με  αποτέλεσμα να φτάσει και στην Ελλάδα. Στην χώρα έφτασε στα τέλη Φεβρουαρίου, όταν συνειδητοποιήσαμε πως έχουμε ένα κρούσμα. Οι άνθρωποι ήταν τρομαγμένοι για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Τα κρούσματα αυτής της επιδημίας ολοένα και αυξάνονται. Στις αρχές Μάρτιου η χώρα μας είχε αρκετά κρούσματα και αρκετοί άνθρωποι έχαναν τις ζωές τους. Η κατάσταση περνώντας οι ημέρες δεν γινότανε καλύτερη. Έτσι με απόφαση που πήρε το Υπουργείο Υγείας και η Κυβέρνηση έκλεισαν τα μαγαζιά και τα σχολεία, με αυτό τον τρόπο μπήκε η χωρά μας σε καραντίνα. Δεν είναι εύκολο για κανέναν.  Η καραντίνα θα διαρκέσει για αρκετό καιρό μέχρι να δούμε βελτίωση αυτή της πανδημίας. Είναι πολύ δύσκολο να μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, αλλά είναι πολύ καλύτερο από το να βρισκόμαστε έξω και να χάνουν αρκετοί τις ζωές τους. Διότι σώζουμε και τους συμπατριώτες μας από την αυτή την ίωση αλλά κυρίως τον ίδιο μας το εαυτό.

Λίνγκαλι Ελπίδα Γ3

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα είναι η 60η μέρα της καραντίνας. Μέχρι στιγμής όλα είναι μια χαρά και δεν υπάρχουν προβλήματα. Χθες βγήκα βόλτα με κάποιους φίλους μου που είχα να τους δω πολύ καιρό. Δεν μπορώ άλλο με αυτή την καραντίνα, κοντεύω να τρελαθώ. Όλη την ημέρα ακούω την ίδια λέξη ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ. Δεν αντέχω άλλο με αυτή την κατάσταση. Τα χειρότερα όμως δεν έχουν καν αρχίσει, σε λίγο θα αρχίσει να έχει πάρα πολλή ζέστη και σε συνδυασμό με τον κορονοϊό θα είναι η απόλυτη καταστροφή. Αν και όλο αυτό θα είναι μια ευκαιρία για να βγαίνω έξω μαζί με τους φίλους μου παρά να κάθομαι όλη την μέρα κλεισμένος μέσα στο σπίτι μου.

Νάκος Γιάννης Γ3

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

          Καταλαβαίνω την σοβαρότητα της κατάστασης και νιώθω λυπημένη με όλο το γεγονός,  βρίσκω σωστή την απόφαση να μείνουμε όλοι σε καραντίνα για το δικό μας καλό και για το δικό μας αυριο. Ελπίζω να βρεθεί  σύντομα η θεραπεία και να μην ζούμε όλοι με τον φόβο μην αρρωστήσουμε εμείς ή κάποιο δικό μας πρόσωπο. Ακολουθώ αυστηρώς τα μέτρα όπως και οι υπόλοιποι ελπίζω και στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να βλέπω κάποια αγαπημένα μου πρόσωπα που είναι ίσως πιο μακριά από εμένα αλλά σέβομαι τις αποφάσεις των ειδικών μας. Επίσης είμαστε τυχεροί που ζούμε σε εποχή που υπάρχουν πολλοί τρόποι να επικοινωνήσεις με τα άτομα που θες αλλα και να συνεχίσεις την σχολική ύλη. Ελπίζω όλοι να κάνουν θετικές σκέψεις και να τηρούν τους κανόνες ασφάλειας και υγιεινής ώστε να καλυτερεύσουν τα πράγματα.

Ρενιέρη Χρυσούλα Γ3

                                                                                                                                                                                                                Άνοιξη 2020

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Ποιος το περίμενε ότι το 2020 θα περάσουμε κάτι τέτοιο; Είναι κάτι πρωτόγνωρο για όλους. Μια πανδημία που έχει ανησυχήσει πολλούς ανθρώπους. Περάσαμε ένα Πάσχα τελείως διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Όλοι κλεισμένοι μέσα σε τέσσερεις τοίχους για να προστατευτούμε, γιατί είναι μέρες Κορονοϊού. Δε σουβλίσαμε αρνί ως συνήθως την Κυριακή του Πάσχα, ούτε μπορούσαμε να πάμε κάπου. Ήμασταν κατά κάποιον τρόπο και πολιορκημένοι, αλλά και ελεύθεροι στον Πειραιά. Κυκλοφορούμε ελάχιστα, μόνο για τα απαραίτητα δηλαδή και μόνο με μάσκα ειδικά στους κλειστούς χώρους. Πλέον δε μας φαίνεται περίεργο να κυκλοφορεί κάποιος με μάσκα.  Σαν χώρα τα έχουμε καταφέρει αρκετά καλά και μακάρι να συνεχίσουμε έτσι, μέχρι που να τελειώσει όλο αυτό. Ενημερωνόμαστε καθημερινά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικά από τις τηλεοράσεις που τις περισσότερες ώρες της ημέρας μιλάνε για αυτήν την πανδημία. Ειδικοί μας ενημερώνουν κάθε απόγευμα για τον αριθμό κρουσμάτων και θυμάτων στη χώρα μας και πλέον μιλάνε για μια νέα καθημερινότητα.  Σε άλλες χώρες δυστυχώς, ακούμε καθημερινά πολύ στενάχωρα πράγματα. Υπάρχουν πολλά κρούσματα και νεκροί και συνέχεια αυξάνονται. Εδώ και δύο εβδομάδες, έχουν ανακοινωθεί καινούργια μέτρα στη χώρα μας. Σε λίγες μέρες ξεκινάμε σχολείο. Είχαμε σταματήσει για δύο μήνες, όμως τα μέτρα θα είναι αρκετά αυστηρά και εκεί. Τόσο καιρό κάναμε ηλεκτρονικά μαθήματα με πολλούς καθηγητές και μέσω μιας πλατφόρμας συνεχίζαμε τα μαθήματά μας. Είναι καιρός νομίζω να συνηθίσουμε αυτήν τη νέα κανονικότητα.

Τσέλα Λάουρα Γ3

                               

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

     Εδώ και δύο εβδομάδες όλος ο κόσμος είναι κλεισμένος στα σπίτια του. Ο λόγος;  Ένας αόρατος εχθρός που δεν γνωρίζουμε ακόμη πώς να τον αντιμετωπίσουμε. Το μόνο πράγμα το οποίο μπορούμε να κάνουμε είναι να παραμείνουμε μακριά από άλλους ανθρώπους και να ελπίσουμε για το καλύτερο. Στους δρόμους έξω επικρατεί ερημιά. Τα περισσότερα μαγαζιά και οι χώροι διασκέδασης έχουν βάλει υποχρεωτικό λουκέτο. Η οικονομία όλων των χωρών χειροτερεύει με τον αριθμό των ανέργων να αυξάνεται συνεχώς. Επικρατεί ένα χάος! Με τόσο καιρό απομονωμένοι, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμοι είναι για εμάς οι συγγενείς, οι φίλοι μας και οι δραστηριότητες όπως ο αθλητισμός. Η μόνη σκέψη που έρχεται συνέχεια στο μυαλό είναι «γιατί να γίνεται όλο αυτό;». Αισθανόμαστε σαν να είμαστε φυλακισμένοι και ο μόνος τρόπος να αποδράσουμε είναι να γίνει κάποιο θαύμα!

Ρουμπάνος Βασίλης Γ4

                                                                                                                                                                                Πειραιάς,  13 Μαΐου 2020                

                Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   ‘Ήταν περίπου μέσα Μαρτίου όταν κηρύχτηκε σε καραντίνα ολόκληρη η Ελλάδα λόγω ενός νέου ιού γνωστό και ως κορονοϊό. Όταν  ανακοινώθηκε κάτι τέτοιο δεν πιστεύαμε ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Όλοι είχαμε τρομοκρατηθεί, γιατί για όλους μας ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Φοβόμασταν για εμάς, για την οικογένειά μας, αλλά και για τους συνανθρώπους μας. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά που δε καταλάβαμε απολύτως τίποτα. Επιχειρήσεις έκλεισαν, άνθρωποι  έμειναν άνεργοι , τρόμος επικρατούσε σε όλο τον κόσμο.  Όλοι ακούγαμε τις ειδήσεις με ευλάβεια καθημερινά για να μάθουμε τι θα γίνει  την  επόμενη μέρα. Και ενώ πέρναγε ο καιρός με πολλές ανθρώπινες απώλειες, ξαφνικά  άρχισα να μην πιστεύω τίποτα από αυτά. Θεωρητικά ήμασταν ελεύθεροι λόγω πολιτεύματος, αλλά στη πραγματικότητα ήμασταν πολιορκημένοι, αφού κάποιοι μας έκαναν ό,τι  ήθελαν. Και άρχισα να μη πιστεύω τίποτα απ΄αυτά, διότι κάθε φορά και κάτι άλλαζαν. Στην αρχή η μάσκα απαγορευόταν και είχαμε πρόστιμο για άσκοπη μετακίνηση. Όταν όμως έπρεπε να βγούμε από την καραντίνα κάποια στιγμή έβαλαν πρόστιμο αν δε φοράς μάσκα. Μπορεί ο πόλεμος να γίνεται με έναν αόρατο εχθρό, όμως ο εχθρός μπορεί να μην είναι μόνο αυτός, αλλά και εκείνοι που θέλουν να βγάλουν το «εύκολο χρήμα» σκεπτόμενοι τον εαυτό τους και όχι τον λαό.  Μπορεί  η πανδημία όντως να σκότωσε πολλούς ανθρώπους, αλλά η γνώμη μου είναι πως δεν υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό. Ωστόσο, αφού δε ξέρουμε την αλήθεια θα πρέπει να προσέχουμε εμάς, αυτούς που αγαπάμε, αλλά και τους γύρω μας και ελπίζω όλο αυτό να τελειώσει γρήγορα.       

Σεβαστίδης Μάνος Γ4

        Αγαπητό ημερολόγιο,

 Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα! Δεν μπορούμε να βγούμε έξω για το καλό όλων μας. Μου λείπουν οι φιλοι μου και οι βόλτες μαζί τους, πρέπει να κάνουμε υπομονή, για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Η ζωή μέσα στο σπίτι είναι βαρετή, μπορεί να μην μου αρέσει το σχολείο, αλλά θέλω να ανοίξει γιατί θα είναι το πρώτο βήμα για την επιστρόφη στην πραγματικότητα. Προς το παρόν πρέπει να βοηθήσουμε όλοι μαζί τις μεγαλύτερες ηλικίες. Ο κορονοϊός όμως έχει και ένα θετικό: θα μάθουμε πώς να συνεργαζόμαστε όλοι σαν μια ομάδα. Κάθε μέρα άκουμε στις ειδήσεις για νέα κρούσματα και περιμένουμε με ανυπομονησία την ώρα που θα ακούσουμε ότι δεν υπάρχει πια ούτε ένα κρούσμα.

Σκάσης Πέτρος Γ4

Αρχικά τις πρώτες μέρες δεν ένιωθα κλεισμένος, το ένιωθα σαν το καλοκαίρι αλλά μετά άρχισε να μου λείπει η επαφή με τους φίλους μου, να πάμε κάπου με τα ποδιά ή με τα ποδήλατα. Όταν ξεκίνησαν το σύστημα με τα μηνύματα μπορούσα να πάω για ποδήλατο με τον κολλητό μου, αλλά κρατάγαμε αποστάσεις. Όταν ήμουν σπίτι δεν καθόμουν μόνο, βοήθαγα την μάνα μου με διάφορες δουλειές και αυτός ήταν ένας τρόπος να ξεκολλώ από μια οθόνη για λίγο, αλλά έκανα και διάφορες ασκήσεις για το σώμα μου, εφόσον και τα γυμναστήρια είχαν κλείσει. Άλλο ένα πράγμα που έκανα και απασχολούμουν και πέρναγε η ώρα ήταν η άσκηση που μας βάζατε και τα μαθήματα που είχαμε. Με τον κολλητό μου τα κάναμε μαζί και μπορούσαμε να βοηθάμε ένας τον άλλον. Βασικά έτσι πέρασα την καραντίνα μου!

Λιναρδάκης Ανδριανός Γ3

Τώρα με τα γεγονότα αυτού του ιού πολλοί φοβούνται και δεν τους αδικώ. Η σκέψη ότι μπορείς να κολλήσεις κάτι τόσο μικρό αλλά τόσο επικίνδυνο, που μπορεί να σε σκοτώσει, χωρίς να το καταλάβεις, είναι τρομακτική. Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να αφήσουμε τον φόβο να ελέγχει τη ζωή μας. Αφού δεν επιτρέπεται η έξοδος από το σπίτι, γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε; Με τα πάντα κλειστά, δεν χρειάζεται να πάμε πουθενά. Μπορούμε να ξεκουραστούμε όσο θέλουμε. Δεν έχουμε καμία υποχρέωση. Επίσης, έχουμε τη δυνατότητα να περάσουμε το χρόνο μας παίζοντας τα αγαπημένα μας παιχνίδια και βλέποντας τις αγαπημένες μας σειρές και ταινίες δίχως να ανησυχούμε για το σχολείο ή/και τις δουλειές μας την επόμενη μέρα. Ακόμα, μπορούμε να διαβάσουμε βιβλία, να ακούσουμε μουσική και να επικοινωνήσουμε με τους φίλους μας. Η σημερινή τεχνολογία μας δίνει όλες αυτές τις δυνατότητες και ακόμα περισσότερες. Συνοψίζοντας, η καραντίνα δεν σημαίνει πώς θα περάσουμε άσχημα. Πρέπει απλώς να κρατήσουμε θετική διάθεση και να μην σκεφτόμαστε τα αρνητικά.

Ταμπακόπουλος Χρήστος Γ4

                                                                                                                                                                                                               

                                                                                                                                                                                                                1/4/2020

 Αγαπητό μου ημερολόγιο

Ξημερώματα πρωταπριλιάς αποφάσισα να σου γράφω τις σκέψεις μου για την μάχη που δίνω εγώ και ο υπόλοιπος πληθυσμός του πλανήτη απέναντι σε έναν εχθρό που μόνο τρόμο σπείρει το άκουσμα του. Μα το χειρότερο απ'όλα είναι η εμφάνιση του. Δεν μοιάζει με κάποιο αποκρουστικό τέρας ή πλάσμα αλλά είναι αόρατος. Βρίσκεται στην ατμόσφαιρα δίχως να το ξέρουμε. Είμαστε άοπλοι και αβοήθητοι με μόνη λύση να γίνουμε όλοι μας σαν αυτούς τους ήρωες που θαυμάζαμε από μικροί, μόνο που η δικιά μας δύναμη θα είναι να μείνουμε σπίτι μέχρι να εξαλειφθεί ο αντίπαλος. Αυτές οι μέρες είναι αρκετά δύσκολες και όλοι μας λίγο πολύ έχουμε την ίδια ψυχολογία. Συναισθήματα άγχους, φόβου, θλίψης επικρατούν στο σπίτι μας, το οποίο έχει γίνει φυλακή. Όμως η όλη αυτή κατάσταση ίσως έχει και τα καλά της. Μας βοηθάει να εξερευνήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να εκτιμάμε πράγματα που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσαμε δεδομένα. Έτσι, όταν τελειώσει όλο αυτό μόνο νικητές θα βγούμε. Σήμερα όπως και κάθε μέρα άνοιξα την τηλεόραση με λίγο περισσότερη χαρά αυτή την φορά μήπως άκουγα πως όλο αυτό ήταν ένα κακόγουστο αστείο, μάταια όμως καθώς παρακολούθησα την κλασική ενημέρωση που αφορούσε τους θανάτους και τα κρούσματα από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ελπίζω πως η ανθρωπότητα θα κερδίσει ακόμα μια μάχη όσο δύσκολη και αν είναι αυτή τελικά.

Χατζηιωαννίδης Βασίλης Γ4

Με αφορμή τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Διονυσίου Σολωμού οι μαθητές της Γ΄Γυμνασίου στοχάζονται δημιουργικά ...

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Απρίλιος 1826 στο Μεσολόγγι

Οι επιλογές μας είναι περιορισμένες, δεν έχει απομείνει τίποτα πλέον. Η μόνη δύναμη μας είναι η πίστη σε ένα θαύμα. Είμαι αδύναμος να ανταπεξέλθω στις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν. Η πείνα και η δίψα αποτελούν ορισμένα από τα ανυπέρβλητα εμπόδια που πρέπει να αντιμετωπίζω καθημερινά προκειμένου να παραμείνω στην ζωή και να αγωνιστώ για την ελευθερία μου. Συναισθήματα νοσταλγίας και στεναχώριας με κατακλύζουν κάθε φορά που κοιτάζω την καρποφόρα γη με τα ανθισμένα λουλούδια της και σκέφτομαι πως ίσως είναι η τελευταία φορά που θα νιώσω την ομορφιά της άνοιξης. Είμαι συντετριμμένος, τρομαγμένος και το κυριότερο ψυχικά και σωματικά εξαντλημένος. Το μυαλό μου βασανίζεται από ένα οξύ δίλημμα, άραγε θα εκπληρώσω το καθήκον μου, θα καταφέρω να διεκδικήσω την ελευθερία μου ή θα δειλιάσω αντικρίζοντας τα άρματα των Οθωμανών που μας πολιορκούν. Είμαι μικρός ακόμα και έχω τόσα να ζήσω, θα είναι αρκετή η θυσία μου για την ελευθερία;

Λυρής Παναγιώτης Γ3

Αγαπητό Ημερολόγιο,

Ήρθε επιτέλους η άνοιξη, η πιο ευλογημένη εποχή του χρόνου έφτασε.. Έξω είναι θαύμα Θεού. Τα λουλούδια έχουν ανθίσει σε όλο τον κάμπο. Χιλιάδες χρώματα απλωμένα στο γρασίδι. Οι ευωδίες της άνοιξης έχουν καταβάλει  το χωριό. Ένα απαλό αεράκι κουνάει τα φύλλα των δέντρων και τα πουλιά τραγουδούν το ανοιξιάτικο τραγούδι τους. Δυστυχώς όλα αυτά τα απολαμβάνω από το παράθυρο, γιατί η μητέρα έχει τρομοκρατηθεί με την κατάσταση του πολέμου. Λέει ότι μπορεί να μπω σε μπελάδες, αν βγω έξω. Εγώ όμως δεν μπορώ να κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια, ενώ οι συμπατριώτες μου διακινδυνεύουν την ζωή τους για εμένα και για το χωριό μου. Θέλω να πάω και εγώ να αγωνιστώ μαζί τους για το μέλλον το δικό μου και των συνανθρώπων μου. Η μητέρα φοβάται, επειδή λέει ότι οι γυναίκες είναι αδύναμες για να πολεμούν. Όμως έχω ήδη πάρει την απόφαση μου. Το βράδυ θα πάω να βρω τους άλλους. Η μητέρα θα αναστατωθεί αλλά θα της αφήσω ένα γράμμα και θα καταλάβει ότι κάνω το σωστό και θα είναι περήφανη για εμένα..

Λουδάρου Σίλια Γ3

Είμαι πάρα πολύ κουρασμένος… Σχεδόν δεν νιώθω τα πόδια μου. Και τι δε θα ‘δινα για να γυρίσω πίσω, να γυρίσω στο σπίτι μου, στην οικογένειά μου. Δεν το αντέχω άλλο. Πεινάω πάρα πολύ…Το στομάχι μου παραπονιέται, μα δεν έχω τίποτα να του δώσω. Δεν είχα φανταστεί έτσι τη ζωή μου, το μέλλον μου. Όμως δεν κάνω πίσω, είμαι εδώ για την πατρίδα μου, για την οικογένειά μου, πολεμώ για ένα μέλλον καλύτερο από το δικό μου. Δεν μπορώ να κρατήσω άλλο αυτά τα δάκρυα, προσπάθησα πολλές φορές, μα πια δε μπορώ…

Τέρση Μαριτίνα Γ4

Ο καιρός είναι δύσκολος και φοβάμαι. Είμαι νέος και έχω την αίσθηση της πείνας, πρέπει όμως κάπως να υπερασπιστώ τον τόπο μου. Νιώθω τα πάντα γύρω μου να είναι ψυχρά, ζούμε άσχημες καταστάσεις προσπαθώντας να βοηθήσουμε. Προσπαθούμε να αμυνθούμε αλλά μάταια, νιώθουμε ελεύθεροι στο μυαλό και στην ψυχή, αλλά είμαστε πολιορκημένοι από τους εχθρούς, από την πείνα, τις στερήσεις, από την ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσης. Φοβάμαι μα πρέπει να δείξω δυνατός για όλους όσους αγωνίζονται, να νιώσω δυνατός και για μένα. Πρέπει να απολαύσω την ομορφια της άνοιξης, να απολαύσω τις τελευταίες στιγμές πριν την πολιορκία. Είμαι ο πιο μεγάλος από τα αδέρφια μου, πρέπει να βοηθήσω όσο μπορώ την κατάσταση. Φοβόμαστε όλοι αλλά ... πρέπει να είμαι εσωτερικά και εξωτερικά έτοιμος και δυνατός.

Λέσση Αιμιλία Γ3

Αυτές οι ημέρες που διανύουμε είναι απερίγραπτες, διότι εγώ και οι συμπολίτες μου τις περνάμε με πόνο και κλάμα στους δρόμους χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν. Η κατάσταση της πόλης είναι τραγική, η πεινά έχει κορυφωθεί και αυτό φέρνει ως αποτέλεσμα να πεθαίνουν αρκετοί στους δρόμους. Μανάδες και παιδιά  κλαίνε ασταμάτητα. Ακόμη και εγώ που είμαι ένα μικρό παιδί ζω και βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, είχα την ελπίδα πως τα πράγματα θα καλυτερέψουν μέρα με τη μέρα. Αλλά τώρα αυτό που αντικρίζω δεν αλλάζει προς το καλύτερο αλλά προς το χειρότερο.  Με την πολιορκία του Μεσολογγίου η πόλη έχει γίνει φτωχή. Πλέον μπορείς να αντικρίσεις ακόμη και την αδυναμία στα ματιά των κάτοικων. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες στην επιβίωση. Όλα αυτά που συμβαίνουν προκαλούν τη δυστυχία σ ‘έμενα και στους συμπολίτες μου.

Λίνγκαλι Ελπίδα Γ3

Αγαπητό τουφέκι μου. Μιλώ σε εσένα γιατί δεν έχω κανέναν άλλον. Είμαι και ψυχολογικά, αλλά και σωματικά ένα ράκος. Δεν μπορώ να σε βαστάξω πια… Μου έχεις γίνει βαρύ. Νιώθω πως θα λιμοκτονήσω, έχω να βάλω κάτι στο στόμα μου πάνω από δύο ημέρες. Δεν ξέρω αν θα αντέξω… Και ήρθε και η άνοιξη. Πολύ όμορφα όλα γύρω στη φύση, κρίμα να πεθάνει κάποιος τέτοιες μέρες. Αλλά πρέπει να πολεμήσω, δεν πρέπει να παραδώσω τη χώρα μου σε αυτά τα τέρατα. Γιατί υπάρχουν και οι επόμενες γενιές, τι θα λένε, ότι δεν άντεξαν οι προηγούμενοι και άφησαν τις δυσκολίες σε εμάς; Αχ, τι σε ρωτώ και σένα, σάμπως θα μου απαντήσεις και ποτέ; Όχι! Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω, έχω απελπιστεί… πραγματικά!

Μακρής Παντελής Γ3

Νομίζω πως θα πεθάνω από την πείνα, δεν έχει μείνει τίποτα για να φάω. Νιώθω αδύναμος δεν μπόρω να σηκώσω τον όπλο μου, έχω να κοιμηθώ μέρες, γιατί ανησυχώ μήπως μας επιτεθούν από το πουθενά. Μας έχουν κόψει την επικοινωνία και τον ανεφοδιασμό και τρώμε ό,τι βρίσκουμε μπροστά μας. Έχουμε ξεμείνει από πυρομαχικά και από ελπίδες για σωτηρία. Έχω την αίσθηση ότι θα με σκοτώσουν. Έχουν πεθάνει πάρα πολλοί εδώ μέσα και θα αρχίσουμε να αρρωσταίνουμε. Χθες  είδα μια γυναίκα με ένα παιδί να πέφτουν από έναν γκρεμό, φοβάμαι πως θα χρειαστεί να πολεμήσω για την ζωή μου. Από στιγμή σε στιγμή θα χρειαστεί να βγούμε και έχω αγχωθεί αλλά πρέπει να πολεμήσω, για να δείξω ότι προσπάθησα να κρατήσω το Μεσολόγγι ζωντανό.

Νάκος Γιάννης Γ3

Απρίλιος 1826,

Είμαστε πολιορκημένοι πολλές μέρες τώρα. Η κατάσταση που επικρατεί εδώ είναι τραγική και πολύ θλιβερή. Η πείνα κυριαρχεί, τα πολεμοφόδιά των πολεμιστών όλο και λιγοστεύουν. Με τι θα πολεμήσουν; Πώς θα σωθούμε; Νιώθω πολύ αδύναμη. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Έχω να φάω κάμποσες μέρες. Αλλά αυτό που με νοιάζει περισσότερο είναι το γλυκό μου παιδάκι. Τι φταίει αυτό; Όταν με κοιτάζει λυπημένο μου σπαράζει τη καρδιά. Ξέρω ότι πεινάει και ταλαιπωρείται, αλλά δυστυχώς δε βρίσκω λύση. Μακάρι να ήμουν σαν αυτό το πουλάκι, που βλέπω απέναντί μου, το οποίο ταΐζει τα μικρά του. Αν ήμουν ελεύθερη σαν αυτό, θα μπορούσα να απολαύσω τη φύση, τους ανθρώπους αλλά το σημαντικότερο είναι ότι θα μπορούσα να ταΐσω το παιδί μου. Εδώ στον κάμπο είμαι σχεδόν μόνη μου. Συνάντησα πριν μόνο έναν νεαρό ο οποίος ήταν και αυτός εξαντλημένος. Ήταν μόνος του, έκλαιγε και από την απελπισία του, μιλούσε στο τουφέκι του. Προσπαθούσε με δυσκολία να το σηκώσει, αλλά από την εξάντληση, του φαινόταν βαρύ. Όπως και εγώ, όταν προσπάθησα να πάρω στην αγκαλιά μου το παιδάκι μου. Αυτός έχει να πολεμήσει κιόλας. Πού θα βρει τόση αντοχή; Θα αντέξει; Κρίμα κάποιος να πεθάνει τέτοιες μέρες χωρίς να έχει ευχαριστηθεί τη μαγική αυτή ανοιξιάτικη φύση με τα πανέμορφα και χρωματιστά της λουλούδια.

Τσέλα Λάουρα Γ3

Απρίλιος 1826,

Είμαστε πολιορκημένοι πολλές μέρες τώρα. Η κατάσταση που επικρατεί εδώ είναι τραγική και πολύ θλιβερή. Η πείνα κυριαρχεί, τα πολεμοφόδιά μας όλο και λιγοστεύουν. Νιώθω πολύ αδύναμος. Δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Το τουφέκι μου δε μου χρησιμεύει πλέον, αφού ούτε αυτό δεν μπορώ πια να σηκώσω. Πριν λίγο συνάντησα μια μητέρα βαθιά στεναχωρημένη. Καθόταν και χάζευε ένα ελεύθερο πουλάκι το οποίο τάιζε τα μικρά του. Μακάρι να μην ήμασταν πολιορκημένοι, αλλά να ήμασταν και εμείς ελεύθεροι σαν εκείνο το πουλάκι. Να μπορούσαμε να απολαύσουμε τη φύση, τους ανθρώπους και να μπορούσαμε να ταΐσουμε τα παιδάκια μας. Δεν μπορώ να τα βλέπω άλλο τόσο ταλαιπωρημένα. Γύρω μου υπάρχει πολύ ηρεμία και ησυχία. Είμαι σχεδόν μόνος μου. Για παρέα έχω μόνο το τουφέκι μου και την πανέμορφη φύση. Είναι άνοιξη όλα ανθίζουν και μυρίζουν υπέροχα. Μακάρι να μπορούσα να ευχαριστηθώ και να απολαύσω τη μαγική αυτή φύση όμως νιώθω τόσο εξαντλημένος, αδύναμος, πεινασμένος και απελπισμένος. Μην ξεχνάω ότι πρέπει να πολεμήσω. Δε θα τα παρατήσω. Δε θα παραδώσω τη χώρα μου στους Τούρκους. Θα πολεμήσω όσο μπορώ και αντέξω για τη χώρα μου και τις επόμενες γενιές.

Τσέλα Λάουρα Γ3

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

    Σήμερα άρχισε το Μεσολόγγι, η πατρίδα μου, να πολιορκείται. Μέσα μου επικρατεί πανικός. Παντού βλέπω σπίτια να καίγονται και μητέρες που κλαίνε, επειδή τα παιδιά τους πάνε στον πόλεμο, όπως και ο πατέρας μου. Βρίσκομαι κρυμμένος μαζί με τη μητέρα μου. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι σαν μία ώρα και παρακαλάω να περάσει. Συνέχεια κάνω ερωτήματα στον εαυτό μου όπως «γιατί να περνάμε έτσι εμείς; κάναμε τίποτα κακό;» Δεν νομίζω να μας φτάσουν για ακόμη πολύ καιρό τα τρόφιμα. Ήδη έχω αρχίσει να πεινάω. Είμαι συνεχώς αγχωμένος. Σκέφτομαι τι να κάνει άραγε ο πατέρας μου. Η μητέρα μου προσπαθεί να είναι αισιόδοξη, αλλά ξέρω πολύ καλά πως μέσα της κλαίει ασταμάτητα. Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που η ζωή πρέπει να είναι τόσο άδικη μερικές φορές. Απλώς προσεύχομαι και ελπίζω μία μέρα να ξυπνήσω και να δω ότι όλα αυτά ήταν ένα άσχημο όνειρο.

Ρουμπάνος Βασίλης Γ4

Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό; Ως πότε θα είμαστε σκλαβωμένοι στους Τούρκους; Πότε θα έρθει η ώρα της ελευθερίας; Οι γενναίοι πολεμιστές μας κάνουν τεράστιες προσπάθειες, για να διώξουν τους Τούρκους από την χώρα μας. Πολεμούν με κάθε τρόπο για να μπορέσουμε να ανασάνουμε σύντομα τον αέρα της λευτεριάς. Μέχρι όμως να έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα, ο λαός μας πεινάει, πεθαίνει αβοήθητος. Τα μάτια τους έχουν μαυρίσει από την πείνα. Έχει ομορφιές η χώρα μας, μα εμείς δεν μπορούμε να τις απολαύσουμε. Μαθαίνουμε για τον αγώνα που δίνουν οι πολεμιστές μας και προσευχόμαστε να τους έχει ο θεός γερούς και σύντομα να έρθει η ελευθερία. Είναι άδικο αυτό που γίνεται, γιατί πρέπει κάποιοι άλλοι λαοί να κατακτούν άλλες χώρες; Να τους απαγορεύουν τη θρησκεία τους, τη γλώσσα τους, να τους βάζουν φόρους σκληρούς, να μην έχουν να φάνε και να πεθαίνουν. Όλα αυτά γυρνάνε στο μυαλό μου, στις σκέψεις μου και προσεύχομαι  με όλη μου την δύναμη να διώξουμε τους Τούρκους από την γενναία, υπέροχη πατρίδα μου. Θέλω να βγω και να φωνάξω με όλη μου την ψυχή ‘’Βάστα γερά Μεσολόγγι! Βάστα γερά Ελλάδα φτάνει η ημέρα της λευτεριάς’’

Σκουλαρίκη Ελένη Γ4

Δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει! Ποτέ δεν πίστευα ποτέ ότι θα έτρωγα γάτες, για να επιβιώσω. Δυστυχώς όμως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, πρέπει εγώ μαζί με την οικογένειά μου να τα βγάλουμε πέρα. Γιατί να γίνεται πόλεμος, γιατί όλοι οι άνθρωποι να μην είναι αγαπημένοι και να ζουν με αρμονία; Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους παρά μόνο για τον εαυτό του. Χθές ενας πατέρας σκότωσε για να μπορεί το παιδί του να φάει. Μου λείπουν οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου, είναι πολύ δυσκολα τα πράγματα. Θεέ μου γιατί να ζω σε αυτην την εποχή γιατί;

Σκάσης Πέτρος Γ4

Βρισκόμαστε στο Μεσολόγγι. Τα πάντα γύρω μας είναι σε άθλια κατάσταση. Παντού επικρατούν η σιωπή και η πείνα. Ακόμα και η μάνα βλέπει το πουλί να τρώει ένα σπυρί και το ζηλεύει. Αυτή που θυσίαζε τα πάντα για την οικογένεια της και τα παιδιά της, έχει έρθει σε σημείο να μην μπορεί να αντέξει λόγο της πείνας. Ο Σουλιώτης είναι τόσο αδύναμος που δεν μπορεί να κρατήσει όρθιο το τουφέκι του. Δεν τον βαστάν τα πόδια του και το τουφέκι του φαίνεται βαρύ. Όλοι λιμοκτονούν. Δεν ξέρω πόσοι από εμάς θα αντέξουν ακόμα στη ζωή, αλλά το μόνο που μας κάνει χαρούμενους είναι ότι πλέον έχει μπει η Άνοιξη. Μια εποχή γεμάτη ομορφιές και ήλιο. Όλα λάμπουν. Τα ζώα, οι πεταλούδες, τα φυτά, όλα γύρω μας ανθίζουν και λάμπουν από ομορφιά. Όλα εκτός από εμάς. Μόνο εμείς διαφέρουμε. Εμείς είμαστε αυτοί που δεν μπορούμε να απολαύσουμε την χαρά της φύσης και να νιώσουμε ζωντάνια και ελευθερία και όλα αυτά γιατί δεν έχουμε την αντοχή να τα απολαύσουμε. Δεν έχουμε την αντοχή να ζήσουμε. Ολοένα και φοβάμαι για τους δικούς μου. Δεν ξέρω αν θα ζήσουν αυτοί. Δεν ξέρω καν αν θα ζήσω εγώ. Παρόλο αυτά είναι μια τόσο όμορφη εποχή για να ζήσει κανείς. Αλλά ακόμα πιο όμορφη και για να πεθάνει. Γιατί όποιος πεθαίνει τώρα, χίλιες φορές πεθαίνει. Χίλιες φορές είναι ήρωας και άνθρωπος μαζί. Ελπίζω να είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Εύχομαι να πάνε όλα καλά.

Στριφτού Ευγενία Γ4

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η πόλη πολιορκείται. Νόμιζα πως εδώ πέρα θα ήμασταν ασφαλείς αλλά έκανα λάθος. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, ανησυχώ για την οικογένειά μου. Είμαι ο μόνος που μπορεί να τους προστατέψει. Αν πάθαιναν κάτι κακό, δεν θα συχγωρούσα ποτέ τον εαυτό μου. Το καλύτερο πράγμα που μπορούμε  να κάνουμε αυτή τη στιγμή, είναι να μείνουμε κρυμμένοι. Θεωρώ ότι η πολιορκία θα τελειώσει σύντομα. Άν όμως όχι, τότε θα πρέπει να φύγουμε από εδώ πέρα όσο πιο γρήγορα και όσο πιο μακριά γίνεται. Ο χρόνος θα δείξει. Σίγουρα θα τα καταφέρουμε. Θα το περάσουμε και αυτό το κακό. Πρέπει μόνο να κάνουμε υπομονή και πάνω απ'όλα να μην αφήσουμε τον φόβο να μας κυριεύσει. Αχ, γιατί ήταν ανάγκη να βρεθούμε ανάμεσα στα γεγονότα αυτού του πολέμου; ΓΙΑΤΙ; Δεν κάναμε κακό ποτέ σε κανέναν. Είναι ΑΔΙΚΟ!

Ταμπακόπουλος Χρήστος Γ4

Ο αγώνας που δίνουμε εδώ στο πολύπαθο Μεσολόγγι είναι επώδυνος για όλους μας. Τα τρόφιμα έχουν εξαντληθεί εδώ και μέρες και μαζί μ'αυτά έχουν εξαντληθεί και τα σώματα μας. Με δυσκολία μιλάμε, βαδίζουμε και αναζητούμε αποθέματα κουράγιου για την τελευταία ηρωική πράξη την έξοδο από την πολιορκημένη πόλη μας. Νιώθω ταπεινωμένος, γιατί δεν μπορώ να αγωνιστώ όπως πραγματικά θέλω. Το σώμα μου είναι αδύναμο, ώστε μου είναι δύσκολο ακόμα και να κρατήσω το τουφέκι μου. Έρχεται φόβος ότι δεν θα καταφέρω να προσφέρω όσα πρέπει σ'αυτόν τον  αγώνα. Διότι δεν αφορά μόνο εμάς τους ίδιους, αλλά και τα παιδιά μας, αλλά πολύ περισσότερο όλους τους Έλληνες. Σημασία δεν έχει αν θα κερδίσουμε ή αν θα χάσουμε την μάχη. Σημασία έχει αυτό που θα καταφέρουμε θα μείνει στις επόμενες γενιές και θα είναι το λαμπρό παράδειγμα της αυτοθυσίας μας. Προετοιμαζόμαστε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό και η σκέψη μας είναι η πολυπόθητη ελευθερία μας.

Χατζηιωαννίδης Βασίλης Γ4

«Πειραιάς- Βόλος: λιμάνια, καταφύγια προσφύγων» - Εργασίες Γ1

Γινόμαστε ερευνητές της Τοπικής Ιστορίας της πόλης μας και...

αξιοποιούμε ψηφιακά εργαλεία

Με αφορμή το πολιτιστικό πρόγραμμα της Γ΄Γυμνασίου «Πειραιάς- Βόλος: λιμάνια, καταφύγια προσφύγων»  πραγματοποιήσαμε ατομικές και ομαδικές ερευνητικές εργασίες σχετικά με τη Μικρασιατική καταστροφή, τη βίαιη μετακίνηση Μικρασιατικών πληθυσμών μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, την εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων στα δύο μεγάλα λιμάνια Πειραιά-Βόλου, την προσωρινή εγκατάσταση προσφύγων στα ελληνικά λιμάνια, τη μόνιμη εγκατάστασή τους, τα προβλήματα προσαρμογής τους και αποδοχής τους από τους ντόπιους, την επαγγελματική δραστηριότητα τους στα λιμάνια, τη συμβολή τους στην εμπορική ανάπτυξη και τον πολιτισμό των πόλεων. Τραγούδια, βίντεο, συνεντεύξεις και ντοκυμαντέρ συμπλήρωσαν την έρευνά μας.

Στη συνέχεια στο πλαίσιο του μαθήματος της Πληροφορικής αξιοποιώντας σύγχρονα ψηφιακά εργαλεία καταγράψαμε τα στοιχεία που συλλέξαμε αρχικά σε συνεργατικά έγγραφα (google έγγραφα) και στη συνέχεια σε συνεργατικά αρχεία παρουσίασης (google παρουσιάσεις).

Δείτε τις ψηφιακές μας δημιουργίες ...

«Πειραιάς- Βόλος: λιμάνια, καταφύγια προσφύγων» - Εργασίες Γ2

Γινόμαστε ερευνητές της Τοπικής Ιστορίας της πόλης μας και...

αξιοποιούμε ψηφιακά εργαλεία

Με αφορμή το πολιτιστικό πρόγραμμα της Γ΄Γυμνασίου «Πειραιάς- Βόλος: λιμάνια, καταφύγια προσφύγων»  πραγματοποιήσαμε ατομικές και ομαδικές ερευνητικές εργασίες σχετικά με τη Μικρασιατική καταστροφή, τη βίαιη μετακίνηση Μικρασιατικών πληθυσμών μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, την εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων στα δύο μεγάλα λιμάνια Πειραιά-Βόλου, την προσωρινή εγκατάσταση προσφύγων στα ελληνικά λιμάνια, τη μόνιμη εγκατάστασή τους, τα προβλήματα προσαρμογής τους και αποδοχής τους από τους ντόπιους, την επαγγελματική δραστηριότητα τους στα λιμάνια, τη συμβολή τους στην εμπορική ανάπτυξη και τον πολιτισμό των πόλεων. Τραγούδια, βίντεο, συνεντεύξεις και ντοκυμαντέρ συμπλήρωσαν την έρευνά μας.

Στη συνέχεια στο πλαίσιο του μαθήματος της Πληροφορικής αξιοποιώντας σύγχρονα ψηφιακά εργαλεία καταγράψαμε τα στοιχεία που συλλέξαμε αρχικά σε συνεργατικά έγγραφα (google έγγραφα) και στη συνέχεια σε συνεργατικά αρχεία παρουσίασης (google παρουσιάσεις).

«Χαμένη πατρίδα - νέα ζωή: Η ιστορία μέσα από τα βιβλία της Ελένης Δικαίου» - Εργασίες Γ3

Γινόμαστε αναγνώστες ιστορικών μυθιστορημάτων, εμβαθύνουμε στην Ελληνική Ιστορία και...

αξιοποιούμε ψηφιακά εργαλεία

Με αφορμή το πολιτιστικό πρόγραμμα της Γ΄Γυμνασίου «Χαμένη πατρίδα - νέα ζωή: η ιστορία μέσα από τα βιβλία της Ελένης Δικαίου»  είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε δύο λογοτεχνικά βιβλία της Ελένης Δικαίου με ιστορικό θέμα. Τα βιβλία της Ελένης Δικαίου «Τα κοριτσάκια με τα ναυτικά» και «Ο τελευταίος Έλληνας της Σμύρνης» πέρα από τη λογοτεχνική απόλαυση που μας πρόσφεραν έγιναν αφορμή να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα τη Μικρασιατική τραγωδία του 1922 και τις συνέπειές της στους Έλληνες της  Σμύρνης.  Μέσα από τη βιωματική προσέγγιση αποσπασμάτων που μας εντυπωσίασαν προχωρήσαμε στην εύρεση σχετικού οπτικοακουστικού ιστορικού υλικού και την πραγματοποίηση εικαστικών και ψηφιακών δημιουργιών σχετικά με τη Μικρασιατική καταστροφή, τη βίαιη μετακίνηση των Μικρασιατικών πληθυσμών, την εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων στα λιμάνια, τα προβλήματα προσαρμογής τους και αποδοχής τους από τους ντόπιους, την επαγγελματική δραστηριότητα τους, τη συμβολή τους στην εμπορική ανάπτυξη και τον πολιτισμό των πόλεων.

Ιδιαίτερα στο πλαίσιο του μαθήματος της Πληροφορικής αξιοποιώντας σύγχρονα ψηφιακά εργαλεία καταγράψαμε τα στοιχεία που συλλέξαμε αρχικά σε συνεργατικά έγγραφα (google έγγραφα) και στη συνέχεια σε συνεργατικά αρχεία παρουσίασης (google παρουσιάσεις).

Δείτε τις ψηφιακές μας δημιουργίες ...

«Χαμένη πατρίδα - νέα ζωή: Η ιστορία μέσα από τα βιβλία της Ελένης Δικαίου» - Εργασίες Γ4

Γινόμαστε αναγνώστες ιστορικών μυθιστορημάτων, εμβαθύνουμε στην Ελληνική Ιστορία και...

αξιοποιούμε ψηφιακά εργαλεία

Με αφορμή το πολιτιστικό πρόγραμμα της Γ΄Γυμνασίου «Χαμένη πατρίδα - νέα ζωή: η ιστορία μέσα από τα βιβλία της Ελένης Δικαίου»  είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε δύο λογοτεχνικά βιβλία της Ελένης Δικαίου με ιστορικό θέμα. Τα βιβλία της Ελένης Δικαίου «Τα κοριτσάκια με τα ναυτικά» και «Ο τελευταίος Έλληνας της Σμύρνης» πέρα από τη λογοτεχνική απόλαυση που μας πρόσφεραν έγιναν αφορμή να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα τη Μικρασιατική τραγωδία του 1922 και τις συνέπειές της στους Έλληνες της  Σμύρνης.  Μέσα από τη βιωματική προσέγγιση αποσπασμάτων που μας εντυπωσίασαν προχωρήσαμε στην εύρεση σχετικού οπτικοακουστικού ιστορικού υλικού και την πραγματοποίηση εικαστικών και ψηφιακών δημιουργιών σχετικά με τη Μικρασιατική καταστροφή, τη βίαιη μετακίνηση των Μικρασιατικών πληθυσμών, την εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων στα λιμάνια, τα προβλήματα προσαρμογής τους και αποδοχής τους από τους ντόπιους, την επαγγελματική δραστηριότητα τους, τη συμβολή τους στην εμπορική ανάπτυξη και τον πολιτισμό των πόλεων.

Ιδιαίτερα στο πλαίσιο του μαθήματος της Πληροφορικής αξιοποιώντας σύγχρονα ψηφιακά εργαλεία καταγράψαμε τα στοιχεία που συλλέξαμε αρχικά σε συνεργατικά έγγραφα (google έγγραφα) και στη συνέχεια σε συνεργατικά αρχεία παρουσίασης (google παρουσιάσεις). 

Δείτε τις ψηφιακές μας δημιουργίες ...