Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Απρίλιος 1826 στο Μεσολόγγι
Οι επιλογές μας είναι περιορισμένες,
δεν έχει απομείνει τίποτα πλέον. Η μόνη δύναμη μας είναι η πίστη σε ένα θαύμα.
Είμαι αδύναμος να ανταπεξέλθω στις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν. Η πείνα
και η δίψα αποτελούν ορισμένα από τα ανυπέρβλητα εμπόδια που πρέπει να
αντιμετωπίζω καθημερινά προκειμένου να παραμείνω στην ζωή και να αγωνιστώ για
την ελευθερία μου. Συναισθήματα νοσταλγίας και στεναχώριας με κατακλύζουν κάθε
φορά που κοιτάζω την καρποφόρα γη με τα ανθισμένα λουλούδια της και σκέφτομαι
πως ίσως είναι η τελευταία φορά που θα νιώσω την ομορφιά της άνοιξης. Είμαι
συντετριμμένος, τρομαγμένος και το κυριότερο ψυχικά και σωματικά εξαντλημένος.
Το μυαλό μου βασανίζεται από ένα οξύ δίλημμα, άραγε θα εκπληρώσω το καθήκον
μου, θα καταφέρω να διεκδικήσω την ελευθερία μου ή θα δειλιάσω αντικρίζοντας τα
άρματα των Οθωμανών που μας πολιορκούν. Είμαι μικρός ακόμα και έχω τόσα να
ζήσω, θα είναι αρκετή η θυσία μου για την ελευθερία;
Λυρής
Παναγιώτης Γ3
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Ήρθε επιτέλους η άνοιξη, η πιο
ευλογημένη εποχή του χρόνου έφτασε.. Έξω είναι θαύμα Θεού. Τα λουλούδια έχουν
ανθίσει σε όλο τον κάμπο. Χιλιάδες χρώματα απλωμένα στο γρασίδι. Οι ευωδίες της
άνοιξης έχουν καταβάλει το χωριό. Ένα
απαλό αεράκι κουνάει τα φύλλα των δέντρων και τα πουλιά τραγουδούν το
ανοιξιάτικο τραγούδι τους. Δυστυχώς όλα αυτά τα απολαμβάνω από το παράθυρο,
γιατί η μητέρα έχει τρομοκρατηθεί με την κατάσταση του πολέμου. Λέει ότι μπορεί
να μπω σε μπελάδες, αν βγω έξω. Εγώ όμως δεν μπορώ να κάθομαι με σταυρωμένα τα
χέρια, ενώ οι συμπατριώτες μου διακινδυνεύουν την ζωή τους για εμένα και για το
χωριό μου. Θέλω να πάω και εγώ να αγωνιστώ μαζί τους για το μέλλον το δικό μου
και των συνανθρώπων μου. Η μητέρα φοβάται, επειδή λέει ότι οι γυναίκες είναι
αδύναμες για να πολεμούν. Όμως έχω ήδη πάρει την απόφαση μου. Το βράδυ θα πάω
να βρω τους άλλους. Η μητέρα θα αναστατωθεί αλλά θα της αφήσω ένα γράμμα και θα
καταλάβει ότι κάνω το σωστό και θα είναι περήφανη για εμένα..
Λουδάρου
Σίλια Γ3
Είμαι πάρα πολύ κουρασμένος… Σχεδόν
δεν νιώθω τα πόδια μου. Και τι δε θα ‘δινα για να γυρίσω πίσω, να γυρίσω στο
σπίτι μου, στην οικογένειά μου. Δεν το αντέχω άλλο. Πεινάω πάρα πολύ…Το στομάχι
μου παραπονιέται, μα δεν έχω τίποτα να του δώσω. Δεν είχα φανταστεί έτσι τη ζωή
μου, το μέλλον μου. Όμως δεν κάνω πίσω, είμαι εδώ για την πατρίδα μου, για την
οικογένειά μου, πολεμώ για ένα μέλλον καλύτερο από το δικό μου. Δεν μπορώ να
κρατήσω άλλο αυτά τα δάκρυα, προσπάθησα πολλές φορές, μα πια δε μπορώ…
Τέρση
Μαριτίνα Γ4
Ο καιρός είναι δύσκολος και φοβάμαι.
Είμαι νέος και έχω την αίσθηση της πείνας, πρέπει όμως κάπως να υπερασπιστώ τον
τόπο μου. Νιώθω τα πάντα γύρω μου να είναι ψυχρά, ζούμε άσχημες καταστάσεις
προσπαθώντας να βοηθήσουμε. Προσπαθούμε να αμυνθούμε αλλά μάταια, νιώθουμε
ελεύθεροι στο μυαλό και στην ψυχή, αλλά είμαστε πολιορκημένοι από τους εχθρούς,
από την πείνα, τις στερήσεις, από την ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσης. Φοβάμαι
μα πρέπει να δείξω δυνατός για όλους όσους αγωνίζονται, να νιώσω δυνατός και
για μένα. Πρέπει να απολαύσω την ομορφια της άνοιξης, να απολαύσω τις
τελευταίες στιγμές πριν την πολιορκία. Είμαι ο πιο μεγάλος από τα αδέρφια μου,
πρέπει να βοηθήσω όσο μπορώ την κατάσταση. Φοβόμαστε όλοι αλλά ... πρέπει να
είμαι εσωτερικά και εξωτερικά έτοιμος και δυνατός.
Λέσση
Αιμιλία Γ3
Αυτές οι ημέρες που διανύουμε είναι
απερίγραπτες, διότι εγώ και οι συμπολίτες μου τις περνάμε με πόνο και κλάμα
στους δρόμους χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν. Η κατάσταση της πόλης είναι
τραγική, η πεινά έχει κορυφωθεί και αυτό φέρνει ως αποτέλεσμα να πεθαίνουν
αρκετοί στους δρόμους. Μανάδες και παιδιά
κλαίνε ασταμάτητα. Ακόμη και εγώ που είμαι ένα μικρό παιδί ζω και
βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, είχα την ελπίδα πως τα πράγματα θα
καλυτερέψουν μέρα με τη μέρα. Αλλά τώρα αυτό που αντικρίζω δεν αλλάζει προς το καλύτερο
αλλά προς το χειρότερο. Με την πολιορκία
του Μεσολογγίου η πόλη έχει γίνει φτωχή. Πλέον μπορείς να αντικρίσεις ακόμη και
την αδυναμία στα ματιά των κάτοικων. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες στην επιβίωση.
Όλα αυτά που συμβαίνουν προκαλούν τη δυστυχία σ ‘έμενα και στους συμπολίτες
μου.
Λίνγκαλι
Ελπίδα Γ3
Αγαπητό τουφέκι μου. Μιλώ σε εσένα
γιατί δεν έχω κανέναν άλλον. Είμαι και ψυχολογικά, αλλά και σωματικά ένα ράκος.
Δεν μπορώ να σε βαστάξω πια… Μου έχεις γίνει βαρύ. Νιώθω πως θα λιμοκτονήσω,
έχω να βάλω κάτι στο στόμα μου πάνω από δύο ημέρες. Δεν ξέρω αν θα αντέξω… Και
ήρθε και η άνοιξη. Πολύ όμορφα όλα γύρω στη φύση, κρίμα να πεθάνει κάποιος
τέτοιες μέρες. Αλλά πρέπει να πολεμήσω, δεν πρέπει να παραδώσω τη χώρα μου σε
αυτά τα τέρατα. Γιατί υπάρχουν και οι επόμενες γενιές, τι θα λένε, ότι δεν
άντεξαν οι προηγούμενοι και άφησαν τις δυσκολίες σε εμάς; Αχ, τι σε ρωτώ και
σένα, σάμπως θα μου απαντήσεις και ποτέ; Όχι! Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω,
έχω απελπιστεί… πραγματικά!
Μακρής
Παντελής Γ3
Νομίζω πως θα πεθάνω από την πείνα,
δεν έχει μείνει τίποτα για να φάω. Νιώθω αδύναμος δεν μπόρω να σηκώσω τον όπλο
μου, έχω να κοιμηθώ μέρες, γιατί ανησυχώ μήπως μας επιτεθούν από το πουθενά.
Μας έχουν κόψει την επικοινωνία και τον ανεφοδιασμό και τρώμε ό,τι βρίσκουμε
μπροστά μας. Έχουμε ξεμείνει από πυρομαχικά και από ελπίδες για σωτηρία. Έχω
την αίσθηση ότι θα με σκοτώσουν. Έχουν πεθάνει πάρα πολλοί εδώ μέσα και θα
αρχίσουμε να αρρωσταίνουμε. Χθες είδα
μια γυναίκα με ένα παιδί να πέφτουν από έναν γκρεμό, φοβάμαι πως θα χρειαστεί
να πολεμήσω για την ζωή μου. Από στιγμή σε στιγμή θα χρειαστεί να βγούμε και
έχω αγχωθεί αλλά πρέπει να πολεμήσω, για να δείξω ότι προσπάθησα να κρατήσω το
Μεσολόγγι ζωντανό.
Νάκος
Γιάννης Γ3
Απρίλιος 1826,
Είμαστε πολιορκημένοι πολλές μέρες
τώρα. Η κατάσταση που επικρατεί εδώ είναι τραγική και πολύ θλιβερή. Η πείνα
κυριαρχεί, τα πολεμοφόδιά των πολεμιστών όλο και λιγοστεύουν. Με τι θα
πολεμήσουν; Πώς θα σωθούμε; Νιώθω πολύ αδύναμη. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια
μου. Έχω να φάω κάμποσες μέρες. Αλλά αυτό που με νοιάζει περισσότερο είναι το
γλυκό μου παιδάκι. Τι φταίει αυτό; Όταν με κοιτάζει λυπημένο μου σπαράζει τη
καρδιά. Ξέρω ότι πεινάει και ταλαιπωρείται, αλλά δυστυχώς δε βρίσκω λύση.
Μακάρι να ήμουν σαν αυτό το πουλάκι, που βλέπω απέναντί μου, το οποίο ταΐζει τα
μικρά του. Αν ήμουν ελεύθερη σαν αυτό, θα μπορούσα να απολαύσω τη φύση, τους
ανθρώπους αλλά το σημαντικότερο είναι ότι θα μπορούσα να ταΐσω το παιδί μου.
Εδώ στον κάμπο είμαι σχεδόν μόνη μου. Συνάντησα πριν μόνο έναν νεαρό ο οποίος
ήταν και αυτός εξαντλημένος. Ήταν μόνος του, έκλαιγε και από την απελπισία του,
μιλούσε στο τουφέκι του. Προσπαθούσε με δυσκολία να το σηκώσει, αλλά από την
εξάντληση, του φαινόταν βαρύ. Όπως και εγώ, όταν προσπάθησα να πάρω στην
αγκαλιά μου το παιδάκι μου. Αυτός έχει να πολεμήσει κιόλας. Πού θα βρει τόση
αντοχή; Θα αντέξει; Κρίμα κάποιος να πεθάνει τέτοιες μέρες χωρίς να έχει
ευχαριστηθεί τη μαγική αυτή ανοιξιάτικη φύση με τα πανέμορφα και χρωματιστά της
λουλούδια.
Τσέλα
Λάουρα Γ3
Απρίλιος 1826,
Είμαστε πολιορκημένοι πολλές μέρες
τώρα. Η κατάσταση που επικρατεί εδώ είναι τραγική και πολύ θλιβερή. Η πείνα
κυριαρχεί, τα πολεμοφόδιά μας όλο και λιγοστεύουν. Νιώθω πολύ αδύναμος. Δεν
μπορώ να σταθώ όρθιος. Το τουφέκι μου δε μου χρησιμεύει πλέον, αφού ούτε αυτό
δεν μπορώ πια να σηκώσω. Πριν λίγο συνάντησα μια μητέρα βαθιά στεναχωρημένη.
Καθόταν και χάζευε ένα ελεύθερο πουλάκι το οποίο τάιζε τα μικρά του. Μακάρι να
μην ήμασταν πολιορκημένοι, αλλά να ήμασταν και εμείς ελεύθεροι σαν εκείνο το
πουλάκι. Να μπορούσαμε να απολαύσουμε τη φύση, τους ανθρώπους και να μπορούσαμε
να ταΐσουμε τα παιδάκια μας. Δεν μπορώ να τα βλέπω άλλο τόσο ταλαιπωρημένα.
Γύρω μου υπάρχει πολύ ηρεμία και ησυχία. Είμαι σχεδόν μόνος μου. Για παρέα έχω
μόνο το τουφέκι μου και την πανέμορφη φύση. Είναι άνοιξη όλα ανθίζουν και μυρίζουν
υπέροχα. Μακάρι να μπορούσα να ευχαριστηθώ και να απολαύσω τη μαγική αυτή φύση
όμως νιώθω τόσο εξαντλημένος, αδύναμος, πεινασμένος και απελπισμένος. Μην
ξεχνάω ότι πρέπει να πολεμήσω. Δε θα τα παρατήσω. Δε θα παραδώσω τη χώρα μου
στους Τούρκους. Θα πολεμήσω όσο μπορώ και αντέξω για τη χώρα μου και τις
επόμενες γενιές.
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα άρχισε το Μεσολόγγι, η πατρίδα μου, να πολιορκείται. Μέσα μου
επικρατεί πανικός. Παντού βλέπω σπίτια να καίγονται και μητέρες που κλαίνε,
επειδή τα παιδιά τους πάνε στον πόλεμο, όπως και ο πατέρας μου. Βρίσκομαι
κρυμμένος μαζί με τη μητέρα μου. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι σαν μία
ώρα και παρακαλάω να περάσει. Συνέχεια κάνω ερωτήματα στον εαυτό μου όπως
«γιατί να περνάμε έτσι εμείς; κάναμε τίποτα κακό;» Δεν νομίζω να μας φτάσουν
για ακόμη πολύ καιρό τα τρόφιμα. Ήδη έχω αρχίσει να πεινάω. Είμαι συνεχώς
αγχωμένος. Σκέφτομαι τι να κάνει άραγε ο πατέρας μου. Η μητέρα μου προσπαθεί να
είναι αισιόδοξη, αλλά ξέρω πολύ καλά πως μέσα της κλαίει ασταμάτητα. Δεν μπορώ
να καταλάβω το λόγο που η ζωή πρέπει να είναι τόσο άδικη μερικές φορές. Απλώς
προσεύχομαι και ελπίζω μία μέρα να ξυπνήσω και να δω ότι όλα αυτά ήταν ένα
άσχημο όνειρο.
Ρουμπάνος
Βασίλης Γ4
Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό; Ως πότε
θα είμαστε σκλαβωμένοι στους Τούρκους; Πότε θα έρθει η ώρα της ελευθερίας; Οι
γενναίοι πολεμιστές μας κάνουν τεράστιες προσπάθειες, για να διώξουν τους
Τούρκους από την χώρα μας. Πολεμούν με κάθε τρόπο για να μπορέσουμε να
ανασάνουμε σύντομα τον αέρα της λευτεριάς. Μέχρι όμως να έρθει εκείνη η
ευλογημένη μέρα, ο λαός μας πεινάει, πεθαίνει αβοήθητος. Τα μάτια τους έχουν
μαυρίσει από την πείνα. Έχει ομορφιές η χώρα μας, μα εμείς δεν μπορούμε να τις
απολαύσουμε. Μαθαίνουμε για τον αγώνα που δίνουν οι πολεμιστές μας και
προσευχόμαστε να τους έχει ο θεός γερούς και σύντομα να έρθει η ελευθερία.
Είναι άδικο αυτό που γίνεται, γιατί πρέπει κάποιοι άλλοι λαοί να κατακτούν
άλλες χώρες; Να τους απαγορεύουν τη θρησκεία τους, τη γλώσσα τους, να τους
βάζουν φόρους σκληρούς, να μην έχουν να φάνε και να πεθαίνουν. Όλα αυτά γυρνάνε
στο μυαλό μου, στις σκέψεις μου και προσεύχομαι
με όλη μου την δύναμη να διώξουμε τους Τούρκους από την γενναία, υπέροχη
πατρίδα μου. Θέλω να βγω και να φωνάξω με όλη μου την ψυχή ‘’Βάστα γερά Μεσολόγγι!
Βάστα γερά Ελλάδα φτάνει η ημέρα της λευτεριάς’’
Σκουλαρίκη
Ελένη Γ4
Δεν είναι δυνατόν αυτό που
συμβαίνει! Ποτέ δεν πίστευα ποτέ ότι θα έτρωγα γάτες, για να επιβιώσω. Δυστυχώς
όμως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, πρέπει εγώ μαζί με την οικογένειά μου να τα
βγάλουμε πέρα. Γιατί να γίνεται πόλεμος, γιατί όλοι οι άνθρωποι να μην είναι
αγαπημένοι και να ζουν με αρμονία; Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους παρά
μόνο για τον εαυτό του. Χθές ενας πατέρας σκότωσε για να μπορεί το παιδί του να
φάει. Μου λείπουν οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου, είναι πολύ δυσκολα τα
πράγματα. Θεέ μου γιατί να ζω σε αυτην την εποχή γιατί;
Σκάσης
Πέτρος Γ4
Βρισκόμαστε στο Μεσολόγγι. Τα πάντα
γύρω μας είναι σε άθλια κατάσταση. Παντού επικρατούν η σιωπή και η πείνα. Ακόμα
και η μάνα βλέπει το πουλί να τρώει ένα σπυρί και το ζηλεύει. Αυτή που θυσίαζε
τα πάντα για την οικογένεια της και τα παιδιά της, έχει έρθει σε σημείο να μην
μπορεί να αντέξει λόγο της πείνας. Ο Σουλιώτης είναι τόσο αδύναμος που δεν
μπορεί να κρατήσει όρθιο το τουφέκι του. Δεν τον βαστάν τα πόδια του και το
τουφέκι του φαίνεται βαρύ. Όλοι λιμοκτονούν. Δεν ξέρω πόσοι από εμάς θα
αντέξουν ακόμα στη ζωή, αλλά το μόνο που μας κάνει χαρούμενους είναι ότι πλέον
έχει μπει η Άνοιξη. Μια εποχή γεμάτη ομορφιές και ήλιο. Όλα λάμπουν. Τα ζώα, οι
πεταλούδες, τα φυτά, όλα γύρω μας ανθίζουν και λάμπουν από ομορφιά. Όλα εκτός
από εμάς. Μόνο εμείς διαφέρουμε. Εμείς είμαστε αυτοί που δεν μπορούμε να
απολαύσουμε την χαρά της φύσης και να νιώσουμε ζωντάνια και ελευθερία και όλα
αυτά γιατί δεν έχουμε την αντοχή να τα απολαύσουμε. Δεν έχουμε την αντοχή να
ζήσουμε. Ολοένα και φοβάμαι για τους δικούς μου. Δεν ξέρω αν θα ζήσουν αυτοί.
Δεν ξέρω καν αν θα ζήσω εγώ. Παρόλο αυτά είναι μια τόσο όμορφη εποχή για να
ζήσει κανείς. Αλλά ακόμα πιο όμορφη και για να πεθάνει. Γιατί όποιος πεθαίνει
τώρα, χίλιες φορές πεθαίνει. Χίλιες φορές είναι ήρωας και άνθρωπος μαζί. Ελπίζω
να είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Εύχομαι να πάνε όλα καλά.
Στριφτού
Ευγενία Γ4
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η πόλη
πολιορκείται. Νόμιζα πως εδώ πέρα θα ήμασταν ασφαλείς αλλά έκανα λάθος. Κάθε
δευτερόλεπτο που περνάει, ανησυχώ για την οικογένειά μου. Είμαι ο μόνος που
μπορεί να τους προστατέψει. Αν πάθαιναν κάτι κακό, δεν θα συχγωρούσα ποτέ τον
εαυτό μου. Το καλύτερο πράγμα που μπορούμε
να κάνουμε αυτή τη στιγμή, είναι να μείνουμε κρυμμένοι. Θεωρώ ότι η
πολιορκία θα τελειώσει σύντομα. Άν όμως όχι, τότε θα πρέπει να φύγουμε από εδώ
πέρα όσο πιο γρήγορα και όσο πιο μακριά γίνεται. Ο χρόνος θα δείξει. Σίγουρα θα
τα καταφέρουμε. Θα το περάσουμε και αυτό το κακό. Πρέπει μόνο να κάνουμε
υπομονή και πάνω απ'όλα να μην αφήσουμε τον φόβο να μας κυριεύσει. Αχ, γιατί
ήταν ανάγκη να βρεθούμε ανάμεσα στα γεγονότα αυτού του πολέμου; ΓΙΑΤΙ; Δεν
κάναμε κακό ποτέ σε κανέναν. Είναι ΑΔΙΚΟ!
Ταμπακόπουλος
Χρήστος Γ4
Ο αγώνας που δίνουμε εδώ στο
πολύπαθο Μεσολόγγι είναι επώδυνος για όλους μας. Τα τρόφιμα έχουν εξαντληθεί
εδώ και μέρες και μαζί μ'αυτά έχουν εξαντληθεί και τα σώματα μας. Με δυσκολία
μιλάμε, βαδίζουμε και αναζητούμε αποθέματα κουράγιου για την τελευταία ηρωική
πράξη την έξοδο από την πολιορκημένη πόλη μας. Νιώθω ταπεινωμένος, γιατί δεν
μπορώ να αγωνιστώ όπως πραγματικά θέλω. Το σώμα μου είναι αδύναμο, ώστε μου
είναι δύσκολο ακόμα και να κρατήσω το τουφέκι μου. Έρχεται φόβος ότι δεν θα
καταφέρω να προσφέρω όσα πρέπει σ'αυτόν τον
αγώνα. Διότι δεν αφορά μόνο εμάς τους ίδιους, αλλά και τα παιδιά μας,
αλλά πολύ περισσότερο όλους τους Έλληνες. Σημασία δεν έχει αν θα κερδίσουμε ή
αν θα χάσουμε την μάχη. Σημασία έχει αυτό που θα καταφέρουμε θα μείνει στις
επόμενες γενιές και θα είναι το λαμπρό παράδειγμα της αυτοθυσίας μας.
Προετοιμαζόμαστε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό και η σκέψη μας είναι η
πολυπόθητη ελευθερία μας.
Χατζηιωαννίδης
Βασίλης Γ4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου