Η ιστορία του παππού μου Πέτρου Μίκα (γεν.1938)
Ο παππούς μου Πέτρος Μίκας, όταν ήταν 25 ετών δούλεψε για 5
χρόνια περίπου ως ηλεκτρολόγος σε φορτηγά πλοία. Ταξίδεψε σχεδόν σε όλο τον κόσμο, σε μέρη όπως τα Σκανδιναβικά κράτη, η Αγγλία,
η Νορβηγία, η Ολλανδία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η
Πορτογαλία, η Αυστραλία, η Ιαπωνία, η Ινδία και όλα τα παράλια κράτη της
Αφρικής και της Νοτίου Αμερικής. Επειδή τα πλοία τότε δεν
ήταν τόσο σύγχρονα και διέσχιζαν ωκεανούς, είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές
δυσκολίες. Συχνά έπεφταν σε κυκλώνες στον Ινδικό ωκεανό και στις Βόρειες θάλασσες, όπου τα
κύματα έφταναν τα 30 μέτρα, και ζούσαν ώρες μεγάλης αγωνίας, αν θα τα
καταφέρουν.
Από αυτά τα χρόνια μού έχει διηγηθεί πολλές και
ενδιαφέρουσες ιστορίες. Μία από αυτές είναι όταν απειλήθηκε η ζωή του από τις άγριες
φυλές της Μοζαμβίκης. Ο ίδιος αφηγείται:
«Βρίσκομαι σε ένα
καράβι-φορτηγό ως ηλεκτρολόγος. Το πλοίο είναι αραγμένο σε ένα κόλπο της
Μοζαμβίκης, στην Αφρική. Περιμέναμε να φορτώσουμε τσουβάλια κακάο, που θα το
έφερναν αυτοσχέδιες φορτηγίδες από κορμούς δέντρων. Παρόλο που η Μοζαμβίκη
αποτελούσε αγγλική αποικία, υπήρχαν ακόμα φυλές που βρίσκονταν σε
ημιάγρια κατάσταση και ζούσαν σε καλύβες από χόρτο. Ενώ μας είχαν
προειδοποιήσει, λοιπόν, να μην βγούμε το βράδυ έξω, αφού υπήρχε κίνδυνος
επίθεσης από τους άγριους κατοίκους, εμείς λαχταρώντας κρύες μπύρες, παραβλέψαμε
την προειδοποίηση και βγήκαμε στο πυκνό τροπικό δάσος με στόχο να ικανοποιήσουμε
την επιθυμία μας. Η νύχτα ήταν μαγική, καθώς έφεγγαν στο σκοτάδι άπειρες
πυγολαμπίδες και περπατούσαν ολόγυρά μας
μικρά καβούρια. Ενώ προχωρούσαμε αμέριμνοι εγώ και άλλα 10 άτομα, βρεθήκαμε σε
ένα μονοπάτι, όπου υπήρχε μια καλύβα φτιαγμένη από μπαμπού. Αποφασίσαμε να
μπούμε μέσα, για να ζητήσουμε τρόφιμα, αλλά οι άνθρωποι της καλύβας μάς
θεώρησαν απειλή και μας κράτησαν εκεί με την βία, δεμένους. Ευτυχώς, μετά από 3
ώρες μας αναζήτησαν και μας βρήκαν οι συνάδελφοί μας από το πλοίο. Οι ντόπιοι
πείστηκαν να μας αφήσουν ελεύθερους, αφού μας αφαίρεσαν ό,τι πολύτιμο είχαμε
πάνω μας. Φύγαμε ανακουφισμένοι που γλιτώσαμε, αν και εγώ στεναχωρέθηκα πολύ,
γιατί μου πήραν το αγαπημένο μου ρολόι. Τα υπόλοιπα βράδια μέχρι να φύγουμε δεν
τολμήσαμε να ξαναβγούμε από το πλοίο…
Όταν έγινα
29 ετών και μετά από πολλές εμπειρίες, έφυγα από την θάλασσα για πάντα!!!»
Η ιστορία της γιαγιάς μου Άννας Κωλέτση
Ένα συγγενικό μου πρόσωπο που είχε μία δύσκολη αλλά
ενδιαφέρουσα ζωή, είναι η γιαγιά μου από την μεριά του μπαμπά μου. Γεννήθηκε σε
ένα μικρό χωριό λίγο πιο έξω από τα Ιωάννινα. Έχει άλλα 3 αδέλφια, δύο αγόρια
και ένα κορίτσι που είναι ετεροθαλής αδελφή της από τον προηγούμενο γάμο του
πατέρα της. Τον πατέρα της τον έχασε σε πολύ μικρή ηλικία, όταν η ίδια ήταν
τεσσάρων ετών. Μετά από τον θάνατο του η μητέρα της αναγκάστηκε να στείλει τα
παιδιά της στο οικοτροφείο, για να μπορεί να δουλεύει στα ζώα και στα κτήματα.
Η γιαγιά μου πέρασε όλα τα σχολικά της χρόνια στο
οικοτροφείο χωρισμένη από τα αδέλφια της, καθώς το οικοτροφείο ήταν θηλέων. Οι
δυσκολίες της ζωής ένωσαν περισσότερο την οικογένειά της και κάθε φορά που
βρίσκονταν όλοι μαζί ήταν πιο αγαπημένοι από ποτέ! Κάποιες φορές ένιωθε
μειονεκτικά απέναντι στα υπόλοιπα παιδιά, δεν το έβαλε όμως ποτέ κάτω! Οι
θυσίες που έκανε η μητέρα της αλλά και εκείνη με τα αδέλφια της δεν πήγαν
χαμένες. Όπως και τα αδέλφια της έτσι και εκείνη σπούδασε. Έγινε μια πετυχημένη
φιλόλογος και θα μπορούσα να πω και η πιο αγαπητή στο σχολείο που δούλευε.
Την γιαγιά μου την αγαπάω πάρα πολύ και τώρα που
ξέρω την ιστορία της ο σεβασμός και ο θαυμασμός μου είναι μεγαλύτερος. Πριν έξι
χρόνια πέθανε και η μητέρα της, την οποία είχα την τύχη να γνωρίσω και να
αγαπήσω όσο την αγάπησε και εκείνη.
Καραλή Άννα (Β2)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου